ای که در مقـدم تـو بـاد صبــا گُل ریزد           پیـک شادی به نثارت همه جا گُل ریزد

شب میلاد تو عالم اگر عـطرآگیـن است           جبـرئیل از در و از بام و هوا گُـل ریزد

ای گُـل سـرسبـد گلشـن زهـرا، جـبـریل           گر به پـای تو نـریـزد به کجـا گُل ریزد

فطـرس از مقـدم تو شکـر خدا می گوید           بال بگشوده و بر ارض و سما گُل ریزد

خبـری گر ز جمال تـو به یـوسف برسد           ز سرشک شعف خود همه جا گُل ریزد

هر کسی نقش ببنـدد به لبش نام حـسیـن           گـوئی از شـاخـۀ پُـربـار وفـا گُـل ریـزد

ای بقـا یـافتـه دین از تو، به پـاس قدمت           خـضـر پـیـوستــه لب آب بـقـا گُل ریزد

احترام حرم از منزلت و حُرمت توست           هاجر از شوق تو در سعی و صفا گُل ریزد

هـر زمـانی کـه بـه محـراب نیـایش آئی           روی سـجّــادۀ مـحـراب دعـا گُـل ریـزد

گلفروش چمن عشقی و غیر از تو چه کس           در ره دوست گــه رنـج و بـلا گُل ریزد

تُربت حاهر و ایثار تو از بس خوشبوست           گوئی ازخاک تو در کرب وبلا گُل ریزد

می چکـد گر که ز چشمان وفائی اشکی           به روی خاک تـو بـا اهـل ولا گُل ریزد